به نام او که زیبایی ها را به ارمغان آورد

                             زان لحظه كه ديده بر رخت وا كردم

                             دل دادم و شعر عشق انشاء كردم

                             نی ، نی غلطم ، كجا سرودم شعری

                             تو شعر سرودی و من امضاء کردم *

   * حمید مصدق

                                                       آن روز با تو بودم

                                                       امروز بی توام

                                                       آن روز كه با تو بودم

                                                       بی تو بودم

                                                       امروز كه بی توام

                                                       با توام *

   * حمید مصدق

... ابتدای سفرم شادی و غم توام شد

شادی و غم غزلی شد ، غزلی مبهم شد

فاصله مشکل من بود ، که در این جاده

چارده مرتبه این فاصله کم شد ، کم شد

ابتدا حرف دلم را به نگاهم دادم

بوسه می خواست لبم ، گنبد خضرا خم شد

خم شد آهسته از اسرار ازل با من گفت

گفت : ایوان نجف بوسه گه عالم شد

بعد هم پشت همان پنجره ی رویایی

چشم من محو ضریحی که نمی دیدم شد

خواستم گریه کنم بلکه بر این زخم عمیق

گریه مرهم بشود ، خون جگر مرهم شد

:گریه کردم ، عطش آمد به سراغم ، گفتم

به فدای لب خشکت ! همه جا زمزم شد

آنقدر دور حرم سینه زدم تا دیدم

کعبه شش گوشه شد آنگاه دلم محرم شد

روی سجاده ی خود یاد لبت افتادم

تشنه ام بود ، ولی آب برایم سم شد

زنده ماندم که سلامی به سلامی برسد

از محمد به محمد که میسر هم شد

من مسلمان شده ی مذهب چشمی هستم

که در آن عاطفه با عشق و جنون توام شد

سالها پیر شدم در قفس آغوشت

شکر کردم ، در و دیوار قفس محکم شد

کاروان دل من بسکه خراسان رفته است

تار و پود غزلم جاده ی ابریشم شد

سالها شعر غریبانه در ابیات خودش

خون دل خورد که با دشمن خود همدم شد

داشتم کنج حرم جامعه را می خواندم

برگ در برگ مفاتیح پر از شبنم شد

یازده پله زمین رفت به سمت ملکوت

یک قدم مانده به او کار جهان در هم شد

بیت آخر نکند قافیه غافلگیرت

آی برخیز ز جا قافیه یا قائم شد ... *  

   * سید حمیدرضا برقعی

                             خبر کوتاه بود
                             اعدامشان کنید
                             خروش دخترک برخاست
                             لبش لرزید
                             دو چشم خسته اش از اشک پر شد
                             گریه را سر داد
                             و من با کوششی پر درد اشکم را نهان کردم
                             چرا اعدامشان کردند ؟
                             می پرسد ز من با چشم اشک آلود
                             عزیزم دخترم
                             آنجا شگفت انگیز دنیایی ست
                             دروغ و دشمنی فرمانروایی می کند آنجا
                             طلا : این کیمیای خون انسان ها
                             خدایی می کند آنجا
                             شگفت انگیز دنیایی که همچون قرنهای دور
                             هنوز از ننگ آزار سیاهان دامن آلوده ست
                             در آنجا حق و انسان حرفهایی پوچ و بیهوده ست
                             در آنجا رهزنی آدمکشي خونریزی آزاد است
                             و دست و پای آزادی ست در زنجیر
                             عزیزم دخترم
                             آنان
                             برای دشمنی با من
                             برای دشمنی با تو
                             برای دشمنی با راستی
                             اعدام شان کردند
                             و هنگامی که یاران
                             با سرود زندگی بر لب
                             به سوی مرگ می رفتند
                             امیدی آشنا می زد چو گل در چشم شان لبخند
                             به شوق زندگی آواز می خواندند
                             و تاپایان راه روشن خود با وفا ماندند
                             عزیزم
                             پاک کن از چهره اشکت را ز جا برخیز
                             تو در من زنده ای من در تو ما هرگز نمی میریم
                             من و تو با هزاران دگر
                             این راه را دنبال می گیریم
                             از آن ماست پیروزی
                             از آن ماست فردا با همه شادی و بهروزی
                             عزیزم
                             کار دنیا رو به آبادی ست
                             و هر لاله که از خون شهیدان می دمد امروز
                             نوید روز آزادی ست *

   * هوشنگ ابتهاج

                                           ز چشمی که چون چشمه آرزو
                                           پر آشوب و افسونگر و دل رباست
                                           به سوی من آید نگاهی ز دور
                                           نگاهی که با جان من آشناست
                                           تو گویی که بر پشت برق نگاه
                                           نشانیده امواج شوق و امید
                                           که باز این دل مرده جانی گرفت
                                           سراسیمه گردید و در خون تپید
                                           نگاهی سبک بال تر از نسیم
                                           روان بخش و جان پرور و دل فروز
                                           برآرد ز خاکستر عشق من
                                           شراری که گرم است و روشن هنوز
                                           یکی نغمه جوشد هماغوش ناز
                                           در آن پرفسون چشم راز آشیان
                                           تو گویی نهفته ست در آن دو چشم
                                           نواهای خاموش سرگشتگان
                                           ز چشمی که نتوانم آن را شناخت
                                           به سویم فرستاده آید نگاه
                                           تو گویی که آن نغمه موسیقی ست
                                           که خاموش مانده ست از دیرگاه
                                           از آن دور این یار بیگانه کیست؟
                                           که دزدیده در روی من بنگرد
                                           چو مهتاب پاییز غمگین و سرد
                                           که بر روی زرد چمن بنگرد
                                           به سوی من آید نگاهی ز دور
                                           ز چشمی که چون چشمه آرزوست
                                           قدم می نهم پیش اندیشناک
                                           خدایا چه می بینم؟ این چشم اوست *

   * هوشنگ ابتهاج

                           عمری به سر دویدم در جست وجوی یار
                           جز دسترس به وصل ویم آرزو نبود
                           دادم در این هوس دل دیوانه را به باد
                           این جست و جو نبود
                           هر سو شتافتم پی آن یار ناشناس
                           گاهی ز شوق خنده زدم گه گریستم
                           بی آنکه خود بدانم ازین گونه بی قرار
                           مشتاق کیستم
                           رویی شکست چون گل رویا و دیده گفت
                           این است آن پری که ز من می نهفت رو
                           خوش یافتم که خوش تر ازین چهره ای نتافت
                           در خواب آرزو
                           هر سو مرا کشید پی خویش دربدر
                           این خوشپسند دیده زیباپرست من
                           شد رهنمای این دل مشتاق بی قرار
                           بگرفت دست من
                           و آن آرزوی گم شده بی نام و بی نشان
                           در دورگاه دیده من جلوه می نمود
                           در وادی خیال مرا مست می دواند
                           وز خویش می ربود
                           از دور می فریفت دل تشنه مرا
                           چون بحر موج می زد و لرزان چو آب بود
                           وانگه که پیش رفتم با شور و التهاب
                           دیدم سراب بود
                           بیچاره من که از پس این جست و جو هنوز
                           می نالد از من این دل شیدا که یار کو ؟
                           کو آن که جاودانه مرا می دهد فریب ؟
                           بنما کجاست او ... *

   * هوشنگ ابتهاج

                                 عاشق از تشویش دنیا و غم دین فارغ است
                                 هر که از سر بگذرد از فکر بالین فارغ است                               

                                 چرخ غارت پیشه را با بینوایان کار نیست
                                 غنچه پژمرده از تاراج گلچین فارغ است

                                 شور عشق تازه ای دارد مگر دل؟ کاین چنین
                                 خاطرم امروز از غمهای دیرین فارغ است

                                 خسروان حسن را پاس فقیران نیست نیست
                                 گر به تلخی جان دهد فرهاد شیرین فارغ است

                                 هر نفس در باغ طبعم لاله ای روید رهی
                                 نغمه سنجان را دل از گلهای رنگین فارغ است *

 * رهی معیری

               همچو نی می نالم از سودای دل
               آتشی در سینه دارم جای دل

               من که با هر داغ پیدا ساختم
               سوختم از داغ نا پیدای دل

               همچو موجم یک نفس آرام نیست
               بس که طوفان زا بود دریای دل

               دل اگر از من گریزد وای من
               غم اگر از دل گریزد وای دل

               ما ز رسوایی بلند آوازه ایم
               نامور شد هر که شد رسوای دل

               خانه مور است و منزلگاه بوم
               آسمان با همت والای دل

               گنج منعم خرمن سیم و زر است
               گنج عاشق گوهر یکتای دل

               در میان اشک نومیدی رهی
               خندم از امیدواریهای دل *

   * رهی معیری

                                   نه دل مفتون دلبندی نه جان مدهوش دلخواهی 

                                   نه بر مژگان من اشکی نه بر لبهای من آهی

                                   نه جان بی نصیبم را پیامی از دلارامی  

                                   نه شام بی فروغم را نشانی از سحرگاهی

                                   نیابد محفلم گرمی نه از شمعی نه از جمعی   

                                   ندارم خاطرم الفت نه با مهری نه با ماهی

                                   بدیدار اجل باشد اگر شادی کنم روزی

                                   به بخت واژگون باشد اگر خندان شوم گاهی

                                   کیم من؟ آرزو گم کرده ای تنها و سرگردان                                 

                                   نه آرامی نه امیدی نه همدردی نه همراهی

                                   گهی افتان و حیران چون نگاهی بر نظر گاهی

                                   رهی تا چند سوزم در دل شبها چو کوکبها

                                   باقبال شرر تازم که دارد عمر کوتاهی

   * رهی معیری

                      چون زلف تو ام جانا در عین پریشانی
                      چون باد سحرگاهم در بی سر و سامانی
                      من خاکم و من گردم من اشکم و من دردم
                      تو مهری و تو نوری تو عشقی و تو جانی
                      خواهم که ترا در بر بنشانم و بنشینم
                      تا آتش جانم را بنشینی و بنشانی
                      ای شاهد افلاکی در مستی و در پاکی
                      من چشم ترا مانم تو اشک مرا مانی
                      در سینه سوزانم مستوری و مهجوری
                      در دیده بیدارم پیدایی و پنهانی
                      من زمزمه عودم تو زمزمه پردازی
                      من سلسله موجم تو سلسله جنبانی
                      از آتش سودایت دارم من و دارد دل
                      داغی که نمی بینی دردی که نمی دانی
                      دل با من و جان بی تو نسپاری و بسپارم
                      کام از تو و تاب از من نستانم و بستانی
                      ای چشم رهی سویت کو چشم رهی جویت؟
                      روی از من سر گردان شاید که نگردانی *

   * رهی معیری

        بعد از این بگذار قلب بیقراری بشکند

        گل نمی روید چه غم گر شاخساری بشکند

        باید این آیینه را برق نگاهی می شکست

        پیش از آن ساعت که از بار غباری بشکند

        گر بخواهم گل بروید بعد از این از سینه ام

        صبر باید کرد تا سنگ مزاری بشکند

        شانه هایم تاب زلفت را ندارد پس مخواه

        تخته سنگی زیر پای آبشاری بشکند

        کاروان غنچه های سرخ روزی می رسد

        قیمت لبهای سرخت روزگاری بشکند *

   * فاضل نظری

                              دگــر بـاره بـشــوریــدم بــدان سـانـم بـجــان تـــو 

                              که هـر بنـدی که بـر بنـدی بـدرانم به جان تو

                              نـخـواهـم عـمــر فـانـی را ٬ تـویـی عمر عـزیز مـن            

                              نخواهم جان پر غم را ٬ تویی جانم به جان تو

                              مـن آن دیـوانه بنـدم کـه دیـوان را هـمــی بنـــدم

                              زبـان مـرغ مـی دانــم ٬ سـلیمـانم ٬ به جان تو

                              اگــر بـی تـو بـر افــلاکـم چـو ابــر تیــره غـمنــاکـم

                              و گـر بـی تـو بـه گـلزارم به زنـدانم به جان تو

                              سخن با عشق می گویم که او شیر و من آهـویم           

                              چه آهـویم که شـیـران را نگـهبانـم بـه جان تو *

   * مولوی

                        قمری های بی خیال هم فهمیده اند
                        فروردین است
                        اما آشیانه ها را باد خواهد برد
                        خیالی نیست
                        بنفشه های کوهی هم فهمیده اند 
                        فروردین است
                        اما آفتاب تنبل دامنه را باد خواهد برد
                        خیالی نیست 
                        سنگریزه های کناره ی رود هم فهمیده اند
                        فروردین است
                        اما سایه روشنان سحری را باد خواهد برد
                        خیالی نیست
                        همه ی این ها درست 
                       

                        اما بهار سفرکرده ی ما کی بر می گردد ؟
                        واقعا خیالی نیست ؟ *

   * سید علی صالحی

                          يک شبی مجنون نمازش را شکست
                          بی وضو در کوچه ليلا نشست
 
                          عشق آن شب مست مستش کرده بود
                          فارغ از جام الستش کرده بود

                          سجده ای زد بر لب درگاه او
                          پُر ز ليلا شد دل پر آه او

                          گفت يا رب از چه خوارم کرده ای
                          بر صليب عشق دارم کرده ای

                          جام ليلا را به دستم داده ای
                          وندر اين بازی شکستم داده ای

                          نيشتر عشقش به جانم می زنی
                          دردم از ليلاست آنم می زنی

                          خسته ام زين عشق ، دل خونم نکن
                          من که مجنونم تو مجنونم نکن

                          مرد اين بازيچه ديگر نيستم
                          اين تو و ليلای تو ... من نيستم

                          گفت ای ديوانه ليلايت منم
                          در رگ پنهان و پيدايت منم

                          سالها با جور ليلا ساختی
                          من کنارت بودم و نشناختی

                          عشق ليلا در دلت انداختم
                          صد قمار عشق يکجا باختم

                          کردمت آواره صحرا نشد
                          گفتم عاقل می شوی اما نشد

                          سوختم در حسرت يک يا ربت
                          غير ليلا بر نيامد از لبت

                          روز و شب او را صدا کردی ولی
                          ديدم امشب با منی گفتم بلی

                          مطمئن بودم به من سر می زنی
                          در حريم خانه ام در می زنی

                          حال اين ليلا که خوارت کرده بود
                          درس عشقش بی قرارت کرده بود

                          مرد راهش باش تا شاهت کنم
                          صد چو ليلا کشته در راهت کن ... *

   * مرتضی عبداللهی

                حالا که فکرمی کنم انگار سالهاست
                که چشم تو در آينه اين خيالهاست !

                آيينه ای که جز تو در آن منعکس نشد
                آيينه ای که فارغ ازين قيل و قالهاست

                امکان نداشت هيچکس ... اما کنار تو
                امکان اتفاق تمام محالهاست !

                فرصت برای با تو نشستن ، قدم زدن
                آماده باش فرصت پرواز بالهاست

                شايد خدا مرا به تو ... شايد خدا تو را
                ذهنم پر از تمامی اين احتمالهاست !

                باران من شکستن بغض قديمی ات
                پايان جاودانی اين خشکسالهاست

                آه ای گوزن وحشی من ! می شناسدت
                اين زن که بازمانده نسل غزالهاست !

                آيا؟ چرا؟ چگونه؟ کجا؟ کی؟ ... بهار من
                چشم تو پاسخ همه اين سوالهاست ! *

   * نغمه مستشار نظامی

                                     حیلت رها کن عاشقا دیوانه شو ، دیوانه شو

                                     و اندر دل آتش درآ پروانه شو ، پروانه شو

                                     هم خویش را بیگانه کن ، هم خانه را ویرانه کن

                                     وآنگه بیا با عاشقان هم خانه شو ، هم خانه شو

                                      رو سینه را چون سینه ها هفت آب شو از کینه ها     

                                      وآنگه شراب عشق را پیمانه شو ، پیمانه شو

                                      باید که جمله جان شوی تا لایق جانان شوی    

                                      گر سوی مستان می روی مستانه شو ، مستانه شو

                                      آن گوشوار شاهدان هم صحبت عارض شده

                                      آن گوش و عارض بایدت دردانه شو ، دردانه شو

                                      چون جان تو شد در هوا ز افسانه شیرین ما

                                      فانی شو و چون عاشقان افسانه شو ، افسانه شو

                                      تو لیله القبری برو تا لیله القدری شوی        

                                      چون قدر مر ارواح را کاشانه شو ، کاشانه شو

                                       اندیشه ات جایی رود وآنگه تو را آن جا کشد

                                       ز اندیشه بگذر چون قضا پیشانه شو ، پیشانه شو

                                       قفلی بود میل و هوا بنهاده بر دل های ما

                                       مفتاح شو مفتاح را دندانه شو ، دندانه شو

                                       بنواخت نور مصطفی آن استن حنانه را

                                       کمتر ز چوبی نیستی حنانه شو ، حنانه شو

                                       گوید سلیمان مر تو را بشنو لسان الطیر را

                                       دامی و مرغ از تو رمد رو لانه شو ، رو لانه شو

                                       گر چهره بنماید صنم پر شو از او چون آینه

                                       ور زلف بگشاید صنم رو شانه شو ، رو شانه شو

                                       تا کی دوشاخه چون رخی تا کی چو بیذق کم تکی

                                       تا کی چو فرزین کژ روی فرزانه شو ، فرزانه شو

                                       شکرانه دادی عشق را از تحفه ها و مال ها

                                      هل مال را خود را بده شکرانه شو ، شکرانه شو

                                      یک مدتی ارکان بدی یک مدتی حیوان بدی

                                      یک مدتی چون جان شدی جانانه شو ، جانانه شو

                                      ای ناطقه بر بام و در تا کی روی در خانه پر

                                      نطق زبان را ترک کن بی چانه شو ، بی چانه شو*

   * مولوی

                                  نوبهار است در آن کوش که خوشدل باشی
                                  که بسی گل بدمد باز و تو در گل باشی 

 
                                  من نگويم که کنون با که نشين و چه بنوش
                                  که تو خود دانی اگر زيرک و عاقل باشی 

   * حافظ

                  ما رند و خراباتی و دیوانه و مستیم

                  پوشیده چه گوییم همینیم که هستیم

                  زان باده که از روز  ازل قسمت ما شد

                  پیداست که تا شام ابد سرخوش و مستیم

                  آواز الست آمد و گفتیم بلی را

                  زان گفته بلاکش همه از عهد الستیم

                  دوشینه شکستیم به یک توبه دوصد جام

                  امروز به یک جام دوصد توبه شکستیم

                  بگذشته زسر پا به ره عشق نهادیم

                  برخاسته از جان به غم یار نشستیم

                  بر ما به حقارت منگر زانکه چو فرصت

                  در رتبه بلندیم ولی از همه پستیم *

   * فرصت شیرازی

                                               شنیدم که چون قوی زیبا بمیرد    

                                               فریبنده زاد و فریبا بمیرد

                                               شب مرگ تنها نشیند به موجی  

                                               رود گوشه ای دور و تنها بمیرد

                                               در آن گوشه چندان غزل خواند آن شب  

                                               که خود در میان غزل ها بمیرد

                                               گروهی بر آنند کاین مرغ شیدا    

                                               کجا عاشقی کرد آنجا بمیرد

                                               شب مرگ از بیم آنجا شتابد   

                                               که از مرگ غافل شود تا بمیرد

                                               من این نکته گیرم که باور نکردم  

                                               ندیدم که قویی به صحرا بمیرد

                                               چو روزی ز آغوش دریا برآمد    

                                               شبی هم در آغوش دریا بمیرد

                                               تو دریای من بودی آغوش واکن  

                                               که می خواهد این قوی زیبا بمیرد *

   * مهدی حمیدی شیرازی

            تا که بودیم نبودیم کسی
            کشت ما را غم بی هم نفسی

            تا که رفتیم همه یار شدند
            مرده ایم و همه بیدار شدند

            قدر آیینه بدانید چو هست
            نه بدان وقت که افتاد و شکست ...

                                     خسته ام از آرزوها ، آرزوهای شعاری
                                     شوق پرواز مجازی ، بالهای استعاری

                                     لحظه های کاغذی را ، روز و شب تکرار کردن
                                     خاطرات بایگانی ، زندگی های اداری

                                     آفتاب زرد و غمگین ، پله های رو به پایین
                                     سقفهای سرد و سنگین ، آسمانهای اجاری

                                     با نگاهی سر شکسته ، چشمهایی پینه بسته
                                     خسته از درهای بسته ، خسته از چشم انتظاری

                                     صندلی های خمیده ، میزهای صف کشیده
                                     خنده های لب پریده ، گریه های اختیاری

                                     عصر جدول های خالی ، پارک های این حوالی
                                     پرسه های بی خیالی ، نیمکت های خماری

                                     رو نوشت روزها را ، روی هم سنجاق کردم :
                                     شنبه های بی پناهی ، جمعه های بی قراری

                                     عاقبت پرونده ام را ، با غبار آرزوها
                                     خاک خواهد بست روزی ، باد خواهد برد باری

                                     روی میز خالی من ، صفحه ی باز حوادث
                                     در ستون تسلیتها ، نامی از ما یادگاری *

   * قیصر امین پور

                              قاصدک ! هان ، چه خبر آوردی؟

                              از کجا ، وز که خبر آوردی؟

                              خوش خبر باشی ، اما ، اما

                              گرد بام و در من

                              بی ثمر می گردی

                              انتظار خبری نیست مرا

                              نه ز یاری ، نه ز دیار و دیاری ، باری ...

                              برو آنجا که بود چشمی و گوشی با کس

                              برو آنجا که تو را منتظرند ...

                              قاصدک ...

                              در دل من همه کورند و کرند

                              دست بردار از این در وطن خویش غریب

                              قاصد تجربه های همه تلخ

                              با دلم می گوید ...

                              که دروغی تو ، دروغ

                              که فریبی تو ، فریب

                              قاصدک هان ، ولی ... آخر ... ای وای

                              راستی آیا رفتی با باد؟

                              با توام ، آی ! کجا رفتی؟ آی

                              راستی آیا خبری هست هنوز؟

                              مانده خاکستر گرمی ، جایی؟

                              در اجاقی طمع شعله نمی بندم

                              خردک شرری هست هنوز؟

                                        قاصدک ...

                                        ابرهای همه عالم شب و روز

                                        در دلم می گریند ... *

   * مهدی اخوان ثالث

                                        نشسته ای و نگاه تو خیره بر ماه است

                                        همیشه دلخوری ات با سکوت همراه است

                                        خدا کند که نبینم هوای تو ابریست

                                        ببخش ! طاقت این دل عجیب کوتاه است

                                        همیشه دل نگران تو بوده ام ، کم نیست

                                        همیشه دل نگران کسی که در راه است ...

                                        بتاز اسب خودت را ولی مراقب باش

                                        که شرط بردن بازی سلامت شاه است

                                        نمی رسد کسی اصلا به قله ی عشقت

                                        گناه پای دلم نیست ! راه ، بیراه است

                                        به کوه رفته به بادم ، نسیم تو فهماند

                                        که کاه هرچه که باشد همیشه یک کاه است

                                        ببند پای دلم را به عشق خود ، این دل

                                        شبیه حضرت چشم تو نیست ! گمراه است

                                        به بغض چشم تو این شعر ، اقتدا کرده ست

                                        که طاعت شب و روزش اقامه ی آه است

                                        قصیده هرچه کند عشق را نمی فهمد

                                        عجیب نیست که چشمان تو غزلخواه است

                                        تو هستی و همه ی درد شعر من این جاست

                                        که با وجود تو بغضم شکسته ی چاه است *

   * رویا باقری

                                 اگر خطا نکنم ، عطر ، عطر یار من است

                                 کدام دسته گل امروز بر مزار من است

                                 گلی که آمده بر خاک من نمی داند

                                 هزار غنچه ی خشکیده در کنار من است

                                 گل محمدی من مپرس حال مرا

                                 به غم دچار چنانم که غم دچار من است

                                 تو قرص ماهی و من برکه ای که می خشکد

                                 خود این خلاصه ی غم های روزگار من است

                                 بگیر دست مرا تا ز خاک برخیزم

                                 اگر چه سوخته ام ، نوبت بهار من است *

   * فاضل نظری